Horecahonger!
Je hoort veel mensen over huidhonger. Social distancing valt ze zwaar en ze missen het fysieke contact. In mijn kleine bubbel is er gelukkig genoeg te omarmen, maar ik heb langzamerhand ook last van een knagend gevoel dat in de huidige omstandigheden moeilijk te stillen is: Horecahonger.
Steeds vaker fantaseer ik mezelf zittend op een terrasje… aan een charmant ouderwets tafeltje in mijn stadsie, uitkijkend over de gracht. Op straat wemelt het van de mensen. Een heerlijk voorjaarszonnetje prikt in mijn ogen. Een stropdas snelt bellend voorbij, voor mij staat een groepje studenten uitgelaten de wilde kroegavond van gisteren te bespreken. Een ongemakkelijke, waarschijnlijk eerste date, heeft afgesproken aan het tafeltje naast mij. De bediening komt met een dienblad vol versgetapte biertjes. Voor mij een Lentebok en een Chouffe voor Mevr. Pluck. We proosten en nemen een teug. Plotseling zie ik vuurwerk en hoor ik muziek van Groove Armada ‘Superstylin’! Iedereen staat op en begint te dansen. Er komt een grote schaal bitterballen voorbij, een polonaise begint op links en – dat is in mijn fantasieën ook steevast goed geregeld- we hebben de oppas thuis tot middernacht!
Tuurlijk, ik kan thuis ook prima een biertje koud leggen en daar in het zonnetje in de tuin van genieten… maar het smaakt toch écht anders aan zo’n wiebelend cafétafeltje middenin de reuring en het geroezemoes van de stad. Die terrassentrek zit niet zozeer in het biertje, het is het snakken naar leven in de brouwerij. Honger naar ontmoeting en beleving, naar avontuur, naar zomaar ergens neerstrijken en iets nieuws meemaken of iets verrassends proeven.
Eerlijk is eerlijk, in die zin ben ik eigenlijk altijd hongerig. Vroeger was dat heel letterlijk. Al hadden volgens mijn moeder alleen de kindjes in Afrika écht honger, ik herinner me wel degelijk de hongerklop na een dag school of hard werken… De huisgemaakte verse friet, spaghetti bolognese, eigengemaakte peertjes en vanillesaus ‘met spikkeltjes’ die dan klaarstonden, proef ik zo nog in mijn mond. Honger maakt rauwe bonen zoet en wat al lekker was, smaakt voor altijd legendarisch magisch. Zo zal ook dat eerste terras-tapbiertje smaken alsof er een engeltje op je tong piest. Ondertussen kan ik niet anders dan watertandend uitkijken naar een zomer vol ontmoetingen, smaaksensaties en kippenvelmomenten.
Een klein beetje afleiding tot die tijd is wel zo prettig. Het ‘goeie’ van honger is dat je er inventief van wordt en openstaat voor alles wat dat rammelende gevoel van binnen enigszins tot bedaren brengt. Ik interview voor ons eigen podcast boeiende ondernemers, we rijden persoonlijk proefpakketten bij afnemers langs en ik luister mee bij inspirerende gesprekken over allerlei onderwerpen op Clubhouse. Zo kom ik alsnog veel interessante mensen tegen en dat voelt dan toch een beetje als een spontaan onderonsje.
Verder pak ik de huidige schaarste aan om mezelf in shape te krijgen voor als het Grote Genieten weer losbarst. Dat wil zeggen, er moet nog een paar kilo af… Dat doe ik sinds anderhalve maand d.m.v. intermitted fasting, met bijpassend strak mealplan en veel sporten. Er staat ons tenslotte nogal wat te wachten als de honger gestild gaat worden. Kan niet wachten om je uit te nodigen aan zo’n charmant ouderwets cafétafeltje om met je te proosten op een bloeiende en boeiende zomer. Tot het zover is, zien we je graag op pluck.nl waar naast dit knorrend relaas, vooral heel veel positieve spirit is te vinden. En hopelijk blijven jullie ondertussen hongerig naar meer PLUCK-inspiratie!
